Belize - Belize City - Belmopan - San Ignacio

We slaan het stof van Belize City nu definitief van onze schouders. Vanuit de bus zien we de eerste  droge bergen, met hier en daar wat groen. En zelfs een kleine afgrond. We naderen de grens met Guatemala. Vanuit Belize City, met opnieuw een afgeschreven Amerikaanse schoolbus, naar San Ignacio. Via de lege stad Belmopan rijden we in een paar uur naar San Ignacio.

We zijn gezond en verbrand. Eenmaal aangekomen ontmoeten we opgelucht De Beschaving: parkeerplaatsen gescheiden met een nette krijtstreep. De eerste toeristen. Een centraal park mét een fontijn. ‘Westerse’ muziek. Niet verkeerd na de houten krotten en bijna-chaos van Belize City. In ruil daarvoor krijgen we wel een piektemperatuur van 38 graden voor onze kiezen. In Groningen is het op het moment van schrijven 13 graden met kans op een bui. We zijn er, we zijn moe en omsingeld door vliegen.

In San Ignacio bezoeken we de Maya stad Cahal Pech. De man van het hostel - een oude, vriendelijke baas - is zo vriendelijk ons met één van zijn drie half-uitgebrande autowrakken (we mochten zelf kiezen welke) af te zetten bij de ingang. 

Omdat we geen betaalde rondleiding van de tuinman – een man met een tuinpak en een hark - willen lopen we wat verdwaald rond. Geen idee wat we hebben gezien. We gaan het ruimschoots goedmaken in Tikal. Er is in ieder geval voldoende schaduw. In de zon zweten we ons een breuk.

We eten bij Ox Han Nah (Maya voor ‘laten we eten’), of, zoals een Amerikaanse toeriste het uitspreekt: At Hannahs. Ook goed. Het eten is er erg goed. Als het afkoelt lopen we wat rond. Hier en daar spreken we mensen, mede toeristen. Hier en daar een backpacker. Morgen de grens over.